Kalp temizliği...

Ne zamandır blog üzerinden gelen sorulara, yorumlara bakma imkanım olmamıştı (Google plus uygulaması da sona erdiği için, bloğa ulaşımın hızlanması bakımından, bunda böyle elimden geldikçe haftalık olarak yayınlayacağım inşallah). Bugün şöyle hızlıca göz gezdireyim dedim. Yorumlar benim onayım olmadan blogda görünmüyor onu da belirteyim. Neyse, uzun zaman önce yazılmış, okumadığım için yayınlanmamış bir yoruma rastladım ki beni gerçekten üzdü. Kendi adıma değil ama insanlığın geldiği yer adına üzüldüm. Yorumu (özellikle yayınladım, konuların içinde denk gelirsiniz) yapan şahıs çalışmalarımıza katılan kişilerin gönderdikleri maillerden derlediğim yazının benim kalemimden çıkmış olduğunu, yazanların hepsinin Türkçelerinin çok düzgün olduğunu, bana hiç güvenmediğini söylemiş. Hiçbirimiz artık birçok olumsuzluklar deneyimlediğimiz bu hayatta bir çocuk saflığında değiliz elbette. Karşılaştığımız insanlara kayıtsız şartsız bir güven duymamız mümkün olmuyor. Birine güvenmediğimiz fikri aklımızın ucundan geçiyor ama mantıklı insanlar olarak yanılabileceğimizi de biliyoruz. Elimizde hiçbir kanıt yokken bir insanın günahını almanın gerek dinen gerekse ahlaken ne kadar yanlış bir tutum olacağının bilincindeyiz ki bu güvensizlik hissini direkt sözlere dökmüyoruz.

Burada, 2016 yılından beri, çok aktif olamasa da, günlük hayatta karşılaştığınız sorunların çözümüne dair, çoğunu kendim bizzat denediğim bilgileri size aktarmaya çalışıyorum. Bloğum abonelik, yani ücret ödemeniz gereken bir platform değil. Yani kimseyi zorla buraya çekmiş değilim. Bu yazıları yazmam için kimse bana bir maaş vermediği gibi, internet ve elektrik faturamı da ödemiyor. Hal böyleyken teşekkür etmek yerine böylesi yakışıksız yorum ve asılsız suçlamalarda bulunan insanların iyi niyetleri konusunda ben de şüphe duyuyor ve onlar adına utanıyorum açıkçası. Umarım bir gün, anonim dahi olsalar insanların günahını almanın sonuçları olacağını idrak edebilirler.

Hayat bizi her zaman iyi insanlarla buluşturmuyor. Kendi adıma bugüne dek, tüm iyi niyetimle yardım ettiğim çok insan tarafından ihanete uğradığımı söylemeliyim. Ne yaptığım iyilikler geri döndü ne de verdiğim borçlar. Kendim zor duruma düşsem de kimseden geri bile isteyemedim, utandım. Bunların hiç biri beni iyi olmaya çalışmaktan geri koymadı. İyiliğin başka bir kanaldan bana döndüğüne ve dahi döneceğine (bu dünyada olmasa da öbür dünyada) inancımı asla kaybetmedim.

Kalbini temiz tutmayan insanlar için her iki cihanda da ne huzur ne de mutluluk var, bunu unutmamak gerek.

Yeni dualar vermek yerine neden tüm bunları yazıyor yazıyorum dersiniz? Yazıyorum çünkü bunlar olmadan ne tövbenizin ne de duanızın bir anlamı kalıyor.Bir de bu dünya menfaatleri için dua etmekten ebedi hayatı mahvedecek davranışlardan uzak durmayı unutmaya başladığımızı seziyorum bazen. Aman dikkat edin...

Çoğunuzun bildiği, benim de çok sevdiğim bir hikayeyle bitirelim. Allah hepimizin gönlüne göre versin, sevgilerimle…

Lena

*****

Bedevi, çölde devesi ile giderken, hemen ileride “su, su" diye inleyen birini görünce, hemen devesinden atlar ve ona kana kana su içirir.

Ardından da karnını doyurur.

Bedevinin yardım ettiği kişi kendine geldikten hemen sonra, zengin bedeviyi etkisiz hale getirerek, bedevinin neyi var neyi yok, hepsini alır.

Sonrada bedevinin devesine binerek oradan uzaklaşmaya başlar.

Soyulan bedevi hırsızın arkasından defalarca, “Sakın bunu kimseye anlatma" diye bağırır.

Hırsız bedevi önce aldırış etmez buna ama uzaklaştıkça kafasına dert olur ve geri döner.

Soyduğu bedevinin yanına gelerek ona sorar; “Neden kimseye anlatma" diyorsun.

Kumların üstünde oturan soyulan adam şöyle der;

Eğer bu yaptığını anlatırsan, bundan sonra çölde gerçekten aç ve susuz kalanlara hiç kimse yardım etmez.

Lütfen blog paylaşımlarıyla ilgili sorularınız için yorum bölümünü kullanınız. Maille herkese, aynı sorulara ayrı ayrı cevap vermem mümkün olamıyor, teşekkür ederim. Çalışmalarımız hakkında bilgi almak için adınız, yaşınız ve sorunlarınızı içeren kısa mailinizi lenayla@outlook.com adresine gönderebilirsiniz.